Onbegrip.Verdriet en eenzaamheid. De gratis ‘cadeautjes’ die je krijgt, wanneer je chronische pijn hebt.

Na een paar slechte ervaringen ben je misschien geneigd om helemaal te stoppen met geven van een uitleg. In dit artikel lees je waarom het voor je herstel niet handig is om te zwijgen over je chronische pijn.

De ‘oude’ bekende

Je herkent het vast wel. Je loopt in de supermarkt en je komt een oude bekende tegen. Inmiddels weten de meeste mensen in je omgeving wel dat er ‘iets’ is met je mobiliteit. En onvermijdelijk word je de moeilijkste vraag gesteld: “Hoe gaat het nu met je?”

In het begin begon ik uitgebreid uit te leggen wat chronische pijn was. Wat de gevolgen zijn. Hoe vermoeiend het is, de frustratie van beperkingen en….. Al heel snel herkende ik de gejaagde blik. Dat wilde ze helemaal niet horen! Al snel mompelde ze iets van “je ziet er goed uit” en weg waren ze.

De vraag “Hoe gaat het nu met je?”
is jarenlang een struggle voor mij geweest

En eerlijk? Dat deed mij altijd verrekte veel pijn. Ik voelde mij daarna altijd heel verdrietig, niet gehoord en een enorme zeurpiet. Dat moest anders en snel ook.

Mijn “oplossing”

Mijn nieuwere strategie was heel simpel. Ik vertelde gewoon niets meer. Het ging gewoon goed met mij. En weg onbegrip!

In de supermarkt liet ik de oude bekende lekker veel aan het woord. Mensen zijn heel vaak vol van zichzelf. Dus door hun steeds vragen te stellen, vermeed ik dat het gesprek over mijn chronische pijn ging.

Simpel, snel en voor een tijdje effectief. Dacht ik. Ik had geen last meer van het pijnlijke onbegrip. Ik was geen zeurpiet meer….

Maar de kloof tussen hoe ik zei dat het ging en de realiteit groeide. En dat ging tegen mij werken.

Hulp hard nodig bij herstel

Want voor je herstel heb je je omgeving super hard nodig. En hoe kunnen familie, vrienden en bekenden je helpen, wanneer je je klachten niet bespreekbaar maakt?

Voor je herstel zul je toch je leven anders moeten gaan invullen. Denk bijvoorbeeld aan op tijd je rust pakken. Het ziet het er ook wel gek uit, wanneer jij zomaar opeens gaat liggen.

Weet je, vaak zijn het je eigen gedachten die ervoor zorgen dat je je pijn niet deelt. En geen hulp durft in te roepen. Je eigen angst voor afwijzingen en onbegrip. Of misschien juist je schaamte. En wat als ze je als zeurpiet aanzien?

Juist deze gevoelens en gedachten zorgen voor meer spanning in je lijf. Spierspanning! En een hoge spierspanning geeft weer meer pijn! Een duidelijk voorbeeld van niet- helpende gedachten.Je eigen gedachten en emoties die meer pijn geven. Niet handig dus.

Wat helpt wel

Wees eens eerlijk naar jezelf. Was jij voorheen altijd zo begripvol naar andere pijnpatiënten? Pijn is niet zichtbaar. Je omgeving heeft juist heel hard jou informatie nodig om je te kunnen helpen en steunen.

En vaak vind je omgeving het helemaal niet erg om je te helpen en te steunen. Wanneer ze maar weten hoe!

Tuurlijk, er zijn mensen in je omgeving die geen begrip voor je opbrengen. Met pijn in mijn hart wil ik je wel voorbereiden op vrienden die gaan verdwijnen. Uiteindelijk zullen deze personen hele vage kennissen gaan worden. Helaas.

Kijk naar andere personen in je omgeving die wel hulp willen bieden. Er zullen weer andere mensen in je leven komen die belangrijk voor je worden.

Vragen om hulp is niet altijd even makkelijk. Weet dat zelfstandig zijn iets anders is, dan alles zelf doen. Wil je meer weten lees dan Hoe kan ik dat vragen? Een stappenplan.